Likiery i destylaty

Likiery i destylaty włoskie posiadają tradycję która sięga średniowiecza, kiedy mieszanki ziół, przypraw i owoców z alkoholem i cukrem były podawane jako leki. Włochy posiadają bardzo długą serię trunków, likierów i destylatów wszelkiego rodzaju i różnych smaków. Oto lista najsławniejszych.

Likiery i destylaty włoskie: Amari (bitter)

Amaro (bitter), gorzki w języku włoskim, to napój alkoholowy o przeważnie gorzkim smaku, uzyskiwany z różnych ziół. Stosuje się, ze względu na swoje właściwości, jako aperitif lub nawet, jeśli bogatszy w alkohol, jako środek trawienny.

Amaro Montenegro (Alc. 23% vol.)

W 1885 roku Stanislao Cobianchi otworzył małą firmę monopolową w Bolonii. Pasjonat przypraw i ziół, stworzył produkt o niepowtarzalnym smaku, który poświęcił Elenie Petrovich, księżniczce Czarnogóry i przyszłej Królowej Włoch.

Przepis wymaga gotowania, maceracji i destylacji czterdziestu aromatycznych ziół: przypraw, suszonych owoców, korzeni, nasion, kory, skórki owoców cytrusowych, kłączy, kwiatów z całego świata. Trzy fazy prowadzą do wytworzenia dwunastu esencji, z których czerpie się sześć aromatycznych nut. Do tych sześciu nut dodaje się ostatnią nutę, zwaną Premio (nagroda), będącą wynikiem mikro-destylacji pięciu aromatycznych ziół. Na koniec preparat miesza się z alkoholem, wodą, cukrem i butelkuje.

Koloru jasnego z ciepłymi miedzianymi odcieniami, Amaro Montenegro zawiera autentyczne zapachy, pełne przyjemnych roślinnych odczuć aromatycznych ziół o wyjątkowym i niepowtarzalnym charakterze. Degustacja charakteryzuje się doskonałym połączeniem słodko-gorzkich nut, zostawiając zielny i mentolowy posmak, przypominający pomarańcze chinotto.

Amaro Lucano (Alc. 28% vol.)

Amaro Lucano jest symbolem regionu Basilicata, na południu Włoch. Przepis wymyślił w 1894 Pasquale Vena, właściciel małej fabryki biszkoptów w Pisticci.

Amaro Lucano to napar wodno-alkoholowy na bazie ziół leczniczych i cukru, ma brązowy karmelowy kolor i słodko-gorzki smak. Kompletny przepis z listą wszystkich ziół i z dokładnymi dawkami nadal pozostaje tajemnicą. Przygotowanie w końcowej fazie odbywa się za zamkniętymi drzwiami przez członków rodziny, którzy prowadzą firmę.

Likier stosuje się głównie jako środek trawienny, można go pić sam, z lodem lub skórką pomarańczową. Jest również wskazany jako baza do koktajli.

Amaro Averna (Alc. 29% vol.)

W 1859 roku ojciec Girolamo z opactwa Ducha Świętego w Caltanissetta, na Sycylii, ujawnił kupcowi Salvatore Avernie przepis na gorzki likier mnichów benedyktynów, jako gest wdzięczności za jego działalność filantropijną. W 1868 roku zaczęła się produkcja a likier stał się tak sławny, że w 1912 roku otrzymał także „Patent Domu Królewskiego” od króla Włoch Vittorio Emanuele III.

Amaro Averna ma intensywny i słodko-gorzki smak. Nuty pomarańczy i lukrecji równoważą nuty jagód, jałowca, rozmarynu i szałwii. Likier pije się sam lub z lodem, jako napój trawienny lub do picia latem z dużą ilością lodu lub z lodówki.

Fernet Branca (Alc. 39% vol.)

Fernet Branca zostało wynalezione w 1845 roku w Mediolanie przez Bernardino Branca (1802–1886), który następnie założył zakład produkcji przemysłowej. Przepis jest tajny i przekazywany z ojca na syna. Fernet Branca jest nadal produkowany w Mediolanie i eksportowany na cały świat.

Składniki obejmują cynamon, aloes, rabarbar, rumianek, chinowiec, kurkumę, galangę, limonkę, gorzką pomarańczę, irys, szafran i mirrę w bazie alkoholu z winorośli. Wszystkie składniki stają się w całości częścią formuły Fernet Branca: kwiaty, liście, korzenie i łodygi, które odpowiednio zmieszane z alkoholem zachowują korzystne właściwości produktu. Następnie dojrzewa przez co najmniej rok w dębowych beczkach.

Zdecydowanie gorzki, ma głęboki i intensywny kolor ze złotymi odcieniami i doskonałą konsystencją. Aromaty, różnorodne i otulające, na koniec ujawniają jego wyraziste bogactwo, zostawiając posmak w którym dominuje mirra.

Branca Menta to wersja Fernet Branca o smaku miętowym, produkowana od 1965 roku.

Fernet Branca podaje się zwykle jako napój trawienny po posiłku, ale można go również spożywać sam, bezpośrednio w temperaturze pokojowej, z lodem, kawą lub dodatkowo do coli.

Cynar (Alc. 16.5% vol.)

Cynar to likier karczochowy stworzony w 1948 roku przez weneckiego biznesmena Angelo Dalle Molle.

Likier oparty jest na esencji liści karczocha i zawiera trzynaście ziół i roślin, ma słodko-gorzki smak i ciemny bursztynowy kolor. Powstał jako aperitif i jako środek trawienny ponieważ zawiera cynarynę, substancję obecną w karczochu, która wspomaga trawienie.

Zasadniczo spożywa się go z lodem lub służy jako baza do koktajli, zmieszany z natryskiem zimnej gazowanej wody (seltzer) i plasterkiem cytryny lub pomarańczy. Można podawać również z colą, tonikiem lub gorzką sodą cytrynową. W niektórych regionach Włoch używa się go do wzbogacania białego wina lub jako dodatkowy składnik spritz.

Amaretto di Saronno (Alc. 28% vol.)

W 1525 roku, w Sanktuarium Najświętszej Dziewicy Cudów w Saronno, malarz Bernardino Luini stworzył fresk przedstawiający Madonnę i Adorację Trzech Króli. Legenda głosi, że w okresie, w którym malarz przebywał w Saronno, nocował w karczmie u gospodyni ze szczególną urodą, w której zakochał się do tego stopnia, że wykorzystał ją jako modelkę dla swojej Madonny. Aby mu podziękować, dziewczyna podała mu eliksir z ziół, tostowanego cukru, gorzkich migdałów i brandy. Likier natychmiast został doceniony i błyskawicznie się rozpowszechnił.

Likier Amaretto di Saronno nie jest destylatem, lecz preparatem do infuzji na bazie alkoholu. Z tego powodu powszechne jest również przygotowanie domowe, które ma różne odmiany, najczęściej oprócz migdałów stosuje się morele. Smak likieru przypomina marcepan.

Podaje się sam, z lodem lub bez, i może służyć do przygotowania koktajli, takich jak Messicano i Amaretto sour, nawet jak najlepiej pasuje do napojów na bazie kawy.

Likiery

Likier to napój alkoholowy wysokoprocentowy złożony z alkoholu, cukru i wody, przygotowany na ciepło lub na zimno i aromatyzowany ekstraktami pochodzenia roślinnego.

Campari (Alc. 25% vol.)

Campari to symbol włoskiego stylu na świecie. Dzięki kultowemu jasnoczerwonemu kolorowi jest wytwarzany przez zaparzanie aromatycznych ziół i owoców w mieszaninie alkoholu i wody, ale przepis jest ściśle tajny.

Zwykle Campari Bitter stosuje się jako aperitivo, bardzo zimny i z natryskiem zimnej gazowanej wody (seltzer), w specjalnej szklance uprzednio przechowywanej w zamrażarce. Campari Bitter służy również do przygotowywania licznych koktajli i long drinks, takich jak Americano, Negroni, Negroni Sbagliato, Milano-Torino, Garibaldi i Boulevardier. Campari Bitter sprzedaje się w ponad 190 krajach.

Aperol (Alc. 11% vol.)

Aperol to włoski aperitif alkoholowy o pomarańczowo-czerwonym kolorze i gorzko słodkim smaku, uzyskiwany przez napar w alkoholu pomarańczy, ziół (w tym rabarbaru) i korzeni. Stworzony przez braci Barbieri w 1880 roku, po raz pierwszy został zaprezentowany w 1919 roku w Padwie.

Aperol stosuje się jako aperitivo, często łączony z innymi napojami, tworząc koktajle, z których najbardziej znanym jest spritz.

Liquore Strega (Alc. 40% vol.)

Liquore Strega to likier ziołowy produkowany od 1860 roku przez Strega Alberti z Benevento, na południu Włoch. Legenda głosi, że Benevento było miejscem spotkań wszystkich czarownic świata. W nocy wokół drzewa orzechowego o magicznych mocach mówi się, że czarownice stworzyły magiczny eliksir, który miał moc na zawsze zjednoczyć pary kochanków, które go wypiły.

Składa się z około 70 ziół, w tym mięty i fenkułu włoskiego a jego żółty kolor wynika z obecności szafranu. Jest raczej słodki, pół lepki, ma wyraźny i złożony smak, z mocnymi nutami rumianku, drzew iglastych, gałki muszkatołowej i cynamonu.

Jest uważany za napój trawienny, do picia po posiłkach, jako dodatek do lodów lub do gorącej czekolady.

Sambuca (Alc. 38 – 42% vol.)

Oryginalna receptura Sambuca prawdopodobnie pochodzi z kartuzowskiej tradycji ziołowej znanej niegdyś z napojów alkoholowych i preparatów leczniczych. Ekstrakt z kwiatów czarnego bzu jest jednym ze składników, nawet jeśli głównym składnikiem jest olejek eteryczny otrzymany z destylacji anyżu gwiazdkowatego, który nadaje jej wyjątkowy i charakterystyczny aromat. Sambuca została skomercjalizowana pod koniec XIX wieku w Civitavecchia przez Luigiego Manzi, z nazwą Sambuca Manzi, i jest do dziś produkowana. Następnie została wprowadzona na rynek międzynarodowy przez Angelo Molinari w 1945 roku, pod nazwą Sambuca Extra Molinari.

Krystalicznie biała, przenika do nosa intensywnymi aromatami anyżu i świeżymi kwiatami czarnego bzu, lukrecją i aromatycznymi ziołami, a wszystko to wspierane eteryczną nutą alkoholu. Miękka, słodka i świeża, o dobrym ciele i długiej aromatycznej trwałości.

Sambuca można podawać samą, z lodem, lub jako napój z dodatkiem zimnej wody. Jedno lub dwa ziarna kawy można dodać jako ozdobę, tak zwaną mosca (mucha), która żuta podczas picia poprawia jej smak. Można również spożywać po kawie lub stosować jako dodatek do kawy.

Limoncello (Alc. vol. 30 – 33% vol.)

Limoncello to słodki likier, uzyskiwany przez macerowanie skórki cytryny i ewentualnie innych owoców cytrusowych w alkoholu etylowym, a następnie zmieszany z syropem z wody i cukru.

Zgodnie z tradycją, Limoncello powstało na początku XX wieku, a jego ojcostwo jest przedmiotem sporów między Sorrento, Amalfi i Capri: bardzo znane jest właśnie to produkowane w regionie Kampanii przy użyciu cytryn gatunku Sorrento lub Costa d’Amalfi.

Likier spożywa się bardzo zimny, w niewielkich maksymalnie schłodzonych kieliszkach, jako środek trawienny po posiłku i można przechowywać w zamrażarce.

Limoncello można też łatwo przygotować w domu według oryginalnego przepisu.

Mirto (Alc. 28 – 35% vol.)

Mirto, symbol Sardynii, odzwierciedla pod każdym względem ducha tej fantastycznej włoskiej wyspy. Jak w przypadku wszystkich tradycji popularnych, pochodzenie tego produktu jest bardzo stare.

Likier produkuje się przez napar dojrzałych jagód mirtowych, zbieranych ręcznie w niezanieczyszczonych miejscach, w czystym alkoholu, do którego dodaje się syrop cukrowy. Ma ciemny i intensywny bursztynowy kolor, z typowymi aromatami jagód mirtowych, liści laurowych, miodu kasztanowego, nutami morskimi i ziołami lekarskimi. Otula podniebienie umiarkowaną słodyczą, której przeciwstawia się natychmiastowa gorzka nuta. Finał jest spójny i aromatyczny.

Spożywa się zazwyczaj po posiłkach, lub jako aperitif, z butelek przechowywanych w zamrażarce.

Nocino (Alc. 38 – 43% vol.)

Nocino jest typowym likierem Modeny. Głównym składnikiem są orzechy włoskie, które według tradycyji zbiera się w dniu Świętego Jana (24 czerwca) i zostawia pod nocną rosą. Następnego dnia zalewa się czystym alkoholem i zostawia do macerowania aż do wigilii Wszystkich Świętych (31 października). Do naparu z orzechów dodaje się później cukier, wodę, przyprawy i alkohol.

Od 1978 roku istnieje Stowarzyszenie Nocino Modenese, którego celem jest organizowanie, promowanie i wspieranie inicjatyw i wydarzeń mających na celu ochronę, rozwijanie i rozpowszechnianie starożytnej tradycji nocino. Na stronie stowarzyszenia można znaleźć oryginalny przepis nocino.

Likier ma kolor ciemnobrązowy, średnio przezroczysty, posiada słodkie i lekko gorzkie aromaty orzecha włoskiego i zawiera ważną nutę alkoholową, która sprawia, że smak jest miękki, pełny i bogaty.

Idealny do zakończenia posiłku, podaje się bardzo zimny ale bez lodu, ale nadaje się również do przyrządzania lodów lub jako dodatek do kawy.

Vov (Alc. 17.8% vol.)

Pewnego dnia w 1845 roku, Gian Battista Pezziol, bystry cukiernik z Padwy, producent nugatów, wynalazł jeden z najlepszych i najbardziej pocieszających likierów w historii. Uznając, że musi zbyć dużą ilość żółtek jaj pozostałych po produkcji jego nugatów, pomyślał, że najlepiej będzie je zmieszać z cukrem i marsalą, tworząc smaczne zabajone o nazwie Vov. Wkrótce likier stał się sławny na całym świecie.

Vov ma kremowo-żółty kolor i uwalnia gładkie aromaty jajek, wanilii, suszonych owoców, rodzynek i karmelu. Na podniebieniu jest pieszczotliwy, ciepły i słodki, z długą i kremową, lekko alkoholową trwałością.

Przed nalaniem do kieliszków należy wstrząsnąć energicznie butelkę, wtedy będzie można kosztować likier sam, bardzo zimny, lub lekko podgrzany, w chłodne zimowe dni. Idealnie nadaje się również jako dodatek do lodów.

Grappa (Alc. 37.5- 60% vol.)

Grappa to najsławniejszy włoski destylat. Otrzymuje się z przefermentowanych wytłoków winogron produkowanych, winifikowanych, destylowanych wyłącznie we Włoszech.

W zależności od procesu produkcji otrzymuje się młodą, dojrzałą, aromatyczną lub aromatyzowaną grappę z dodatkiem owoców, ziół i korzeni. Napój jest przeźroczysty (z wyjątkiem dojrzałych grapp), o charakterystycznym smaku, wysokiej zawartości tanin i intensywnym aromacie. Kolor zmienia się od klasycznego bezbarwnego do ciemniejszego bursztynu.

Grappę najczęściej spożywa się bez dodatków.